Aardbeving Nepal: update Swarga

Ondanks dat ik natuurlijk al lang terug ben, wilde ik jullie toch even een update geven over Swarga. Gelukkig is iedereen bij Swarga veilig: de kinderen, de staf en de familie, maar enkele huizen van de staf zijn ingestort. Ondanks dat het gebouw van Swarga en het Guesthouse nog wel overeind staan, verblijft iedereen samen buiten in een tent uit voorzorg voor de naschokken. De update op Facebook van Swarga zelf luidt als volgt:

The latest update Of Swarga is; All the children and staffs and my family members and the relatives are still fine and safe. They are all staying together in Swarga children’s home ground in a big tent. The aftershocks are going on once in a while but okay. Some houses of our staffs are down. We have many helping hands for the children and coping the difficult situation. We are very much shocked and worried about our country and hometown.

People who likes to help us can support now by donation on the following bank details:
Name of bank: Triodos Bank
IBAN: NL 80 TRIO 0784 9472 36
BIC: TRIO2NL
Bank A/C Name: Physiotherapy Support Children International, The Hague, Netherland

Mochten jullie bereid zijn om Swarga te helpen, kan dat op bovenstaand banknummer. Deze  Nederlandse rekening is door Physiotherapy Support Children International opgezet, zodat donaties beter aankomen dan op het Nepalese account, en gaat rechtstreeks naar Swarga.

Namens Swarga Children’s Home, alvast bedankt!

Daar zijn ze dan: de foto’s

Foto’s bewerken duurt mega lang, maar ik heb er eindelijk al wat gedaan! Vandaag in “Foto’s van Saskia”: de kinderen.

Ik ben weer thuis!

Beetje laat bericht, maar we zijn weer thuis in Nederland! Na een hele volle, maar leuke week met papa en na van iedereen afscheid te hebben genomen, stapten wij op zondag 10 augustus weer in het vliegtuig in Kathmandu. Diezelfde avond kwamen we aan in Düsseldorf, helaas zonder bagage. Die is – voor de tweede keer – blijven staan op Istanboel, thanks Turkish Airlines. Papa zijn koffer was heen er ook al blijven steken, die konden we toen de dag erna ophalen, maar nu waren de koffer én mijn backpack kwijt. Samen met de bagage van zo’n 100 andere mensen. Na twee weken complete radiostilte van Turkish Airlines kwam afgelopen donderdag de koffer van papa ineens en is gisteren mijn backpack afgeleverd. Nog steeds zonder enig bericht of excuus, wat een klantenservice van Turkish Airlines, maar niet heus.

Het afscheid van de kinderen was niet zo zwaar als ik had verwacht, maar was nog steeds niet leuk. Deepa, een van de kinderen, was helemaal overstuur en helemaal in tranen, zo erg dat je er gewoon niet tussendoor kon komen. Het breekt je hart als je iemand zo in tranen moet achterlaten, maar je hebt geen keus, je moet wel. Gelukkig zouden we nog terugkomen naar Bhaktapur het laatste weekend en hoefde ik nog niet van iedereen in 1 keer afscheid te nemen.

Papa en ik hebben echt een hele gave week gehad. We hebben Shiva vereringen gezien bij het grootste Shiva beeld ter wereld, we hebben in een kano gevaren en krokodillen gezien, in de jungle gelopen en neushoorns gezien, op een olifant gereden door de jungle, de Himalaya gezien vanaf het dakterras én vanuit het vliegtuig, en nog zoveel meer. Het was voor mij een perfecte combinatie van cultuur en natuur en een hele fijne afsluiting van mijn reis.

En dan ben je ineens weer terug in Nederland. Waar het verkeer zich aan de regels houdt, waar er niet onnodig wordt getoeterd, waar je het wc papier in de pot mag gooien en waar je niet hoeft uit te kijken voor roekeloze bussen, maar wel voor roekeloze studenten op de fiets. Ik had al gelezen dat de cultuurschok terug minstens even heftig zou zijn, en niets is minder waar. Het is hartstikke fijn om weer thuis te zijn, maar het is wel wennen. De hele reis en alle bijbehorende ervaringen moeten gewoon nog een plekje krijgen en dat heeft tijd nodig. Ik moet ook nu ik terugkom nog verschillende testen laten doen of ik geen ziektes heb opgelopen daar, dus het is ook nog niet afgesloten.

Maar ik kan weer lekker in mijn eigen bedje slapen, op mijn gemak mijn foto’s uitzoeken en hoef niet meer twee keer per dag rijst te eten. Home sweet home.

Afscheid nemen bestaat niet

Afgewerkt. Finito. Geen vrijwilligerswerk meer voor Saskia Miss. Ik vind het echt enorm jammer dat het er al op zit, maar ergens ben ik ook heel erg toe aan rust. Rust op straat, maar zeker ook rust in mijn hoofd. Mijn brein werkt overuren, maar er komen geen gedachtes uit (deze beschrijving is mede mogelijk gemaakt door Mikal, thanks Limbo!).

Morgen (het is nu zaterdagavond) zie ik alle kinderen voor de allerlaatste keer als ik papa heb opgehaald en hem de twee Swarga huizen laat zien. Stiekem ook erg blij dat ik niet in mijn eentje afscheid neem, maar dat hij erbij is. Afscheid nemen ben ik gewoon niet goed in. Vanmorgen al afscheid genomen van Messi, die nu twee weken met de boyfriend Nepal gaat verkennen, morgen van de kinderen en Merle, die dinsdag terug vliegt, en maandag van de rest. Ik ben er zo niet klaar voor om te gaan, maar wel helemaal klaar om na 5 weken weer lekker thuis te zijn. Geen gespuug op straat meer, geen (of in ieder geval minder) getoeter op straat, geen gedoe meer om afdingen. Maar ook geen fysio meer met geweldige kindjes, geen lachbuien meer met de meiden hier en ook geen raksi parties meer. Ineens weer de oude vertrouwde lieve mensen om me heen, maar daarvoor moet ik de nieuwe lieve mensen wel achter me laten.

Maar zoals Volumia! (oeps, foutje!) Marco Borsato al zei, afscheid nemen bestaat niet. Met de meiden hebben we al allerlei plannen om elkaar te blijven zien in Nederland, en van de kinderen heb ik zoveel foto’s, filmpjes en knutselwerkjes, dat ik die ook dicht bij me kan houden. Ze zeggen hier ook nooit ‘goodbye’, maar houden het liever bij ‘bye bye’. Afscheid nemen doen ze niet aan. En ik dus ook niet.

Het klinkt vreselijk dramatisch als ik zeg dat Nepal en het vrijwilligerswerk me een ander mens hebben gemaakt, maar het is wel waar. Ik heb geleerd om voor mezelf op te komen, ik durf te zeggen wat ik echt denk en ik kan eindelijk alleen een drukke straat oversteken. Ik weet nu dat ik voor langere tijd met een groep kinderen niet kan functioneren, maar dat ik 1 op 1 wel hartstikke leuk vind. En dat de kinderen het net zo leuk vinden, want ze houden niet op met lachen. Het heeft me ook duidelijk gemaakt wat voor soort fysio ik wil zijn, en ook vooral hoe ik niet te werk wil gaan.

Ik blijf het zeggen: wat een geweldige reis. Nul momenten spijt en na het vrijwilligerswerk een heel voldaan gevoel. Dus ik zeg: job well done.

Verwachtingen waargemaakt?

Met nog maar één week vrijwilligerswerk te gaan, ga je je reis toch een beetje analyseren. Is het wat ik ervan verwachtte? Is het beter, of juist minder? Voor mij zijn juist de dingen die het minder maken, de bevestiging hoe graag ik deze reis wilde maken.

Op het moment lig ik knock-out op bed door mijn maag en hebben de fles ORS naast me en ik een haat/liefde verhouding. Tel daarbij op dat ik naar een hurkwc moet en ik verga van de spierpijn, en het feestje is compleet. En ook dat is oké, bijna iedereen wordt hier ziek. Fijn is anders, maar je leert de toilet thuis wel meer waarderen. En ook ‘vieze’ openbare toiletten in Nederland zijn ineens niet meer zo vies.
Ondanks dat ik nu verlang naar een heerlijk zacht bed en stilte op straat zodat ik kan slapen, zou ik voor geen goud willen ruilen met een strand/feest vakantie in Spanje. Sowieso ben ik al niet erg van die vakanties, maar dit geeft me zoveel meer. Het voelt ook zo goed om iets terug te doen voor een land dat zo veel nodig heeft, dan alleen maar lekker de toerist uit te hangen.

Ik ga mijn ex-kamergenoot de kakkerlak echt niet missen, de rijst in de ochtend kan me gestolen worden en dat getoeter van die motors hier ben ik ook beu. Maar die kinderen, wat ga ik die missen! Wat een oneindige liefde hebben zij. Ik wilde heel graag iets persoonlijks van de kinderen met me mee nemen, en kwam op het idee alle kinderen wat te laten schrijven of tekenen, en hier later een foto van ze bij plakken. (Niet geheel origineel, want de kinderen hebben allemaal hetzelfde maar dan voor alle vrijwilligers.)  Vandaag dus mijn boekje vast meegenomen, zodat er iedere dag een paar in kunnen schrijven. Sachina, een meisje wat ik pas net twee weken ken omdat ik in het begin nog niet bij Swarga 1 was, schreef vol lof over de vlaggetjes die ik had meegenomen. Subesh, ook uit Swarga 1 en ken ik dus ook nog niet lang, wilde ook kosten wat het kost een tekening voor me maken. Hoe lief is dat? Tenzij ik morgen mijn bed echt niet uit kan, wil ik in mijn laatste week echt geen seconde missen.

Maar stiekem kijk ik er ook best wel naar uit dat papa komt. Iedereen is hier echt geweldig, ik heb me nog geen moment alleen gevoeld en kan altijd wel bij iemand met mijn verhaal/geklaag/onzinnigheid terecht, toch verlang ik naar iets van thuis, iets vertrouwds wat ik al langer ken. Als ik nou Nepal naar mijn achtertuin kon transporteren, was het perfect. Maar als ik dan zou mogen kiezen, laat ik wel de kakkerlakken en ratten achter in Azië.

Al met al, is het wat ik er van verwachtte? Nee, het is veel beter dan dat.

Voetbal verslag: de jongens tegen de meisjes

Een onverwachte wedstrijd vindt plaats in de tuin van Swarga 1. Na een korte warming up en inschieten kan de wedstrijd van start. De opstelling van de jongens: Subesh op goal, Man Bhahadur laatste man, Neema, Sabin en Bishal middenveld, Nishan in de spits. Voor de meisjes zit Sukumaya op goal, Sachina en Saskia op middenveld, Chandra en Peru in de spits.

De wedstrijd gaat van start. Door onoplettenheid bij de jongens kan Saskia al snel scoren. De jongens komen snel terug en passeren Sukumaya, Nishan scoort. Buitenspel regel wordt niet aan gedaan, iedereen mag overal staan. Timeout, Sachina ligt plat op de grond. Speler/verzorger Saskia zet haar weer recht, het spel wordt hervat. Man Bhahadur houdt vele schoten van de meisjes tegen, wat een handigheid met zijn looprek. Volgende timeout, Sabin moet zijn splints vast doen. Spel wordt hervat. Goal voor de meisjes, Chandra schiet hem in de hoek langs Subesh. Keeper wissel bij de jongens: Subesh het veld in, Sabin in de goal. Goede kans van Neema bij de meisjes goal, maar Bishal besluit voor de meisjes te willen spelen en houdt de bal uit het doel. Maakt daarbij een sliding en zit nu onder de modder.

Spel onderbreking voor een water pauze. Alle splints worden nogmaals stevig vastgemaakt.

Hervatting van de wedstrijd. Peru maakt per ongeluk een overtreding op Neema, welke de bal in zijn gezicht krijgt. Neema lacht het hardst van al. Sachina gaat voor de bal, maar ligt later weer languit op het veld. Jongens vinden een timeout niet nodig, Sachina wordt rechtgezet terwijl de jongens scoren, Subesh scoort. Van geluk rent Nishan een rondje, en verliest hierbij zijn schoen. De meisjes maken hier gebruik van en komen terug, Peru scoort. Al snel nog een schot van Peru, welke letterlijk buitenspel vliegt. Chandra en Nishan op zoek naar de bal, de rest neemt een waterpauze of bevestigt de splints/protheses.

Het einde van de wedstrijd is nabij. De score onbekend, de gezichten bezweet en de kleding en voeten besmet met modder. De spelers verlaten tevreden het veld, wellicht wordt deze wedstrijd nog eens overgedaan.

Even terug komen op fysio spelen

Eerlijk is eerlijk: een eerste indruk is niet altijd de goede. Waar ik mijn vraagtekens zette bij het systeem van fysiotherapie hier, zijn er nu toch antwoorden boven komen drijven.

Beschrijving per therapie sessie doen ze niet aan, en al helemaal niet aan SOAP notities (sorry voor de niet-fysios, vakterm…), maar ze hebben wel doelen opgesteld per kind voor 3 maanden, waarna ze deze ook evalueren. Met de hand geschreven, prachtig. Er is dus wel zeker meer regelmaat dan ik in het begin vermoedde. Ook schetsen ze een algemeen beeld van het kind door persoonlijke en externe factoren te benoemen. Was dus alleen wel handig geweest als ik die op dag 1 had kunnen inzien.

Daarnaast schijnt fysiotherapie volledig onbegrepen te zijn door de gemeenschap, en dat kan ik het beste uitleggen met een voorbeeld. Bishal is een 16 jarige jongen, heeft cerebrale parese en kon bij binnenkomst in Swarga niet lopen. Nu, een paar jaar later, gaat het langzaam, maar behoorlijk goed. Naar school lopen vindt hij fantastisch, en daar wordt gelukkig de tijd voor genomen. De steile helling op en af met de rolstoel, en vanaf daar lopen. Het gaat heel stapvoets (waar ik over een stukje op normaal tempo 5 minuten loop, doen we 45 minuten) maar het lukt wel. Hij draagt een helm voor de zekerheid, maar valt op zo’n stukje maar 1 of 2 keer en vrijwel altijd op zijn handen. Nepalezen zijn nieuwsgierige mensen, en we hebben dan ook vaak toeschouwers op onze ‘catwalk’. Deze brabbelen vaak wat nepalees tegen Tulasha (de andere fysio) waarop ik vooral vaak als antwoord ‘exercise’ hoorde. Ik vroeg later wat ze nou precies zeiden, en hier komt de clue van het hele voorbeeld: mensen schelden haar soms gewoon uit. Omdat ze zo’n jongen laat lopen en niet in een rolstoel zet. Dat hij niet naar school hoort te gaan want hij kan niet eens normaal lopen. Dat wij hem niet helpen opstaan. Ze moesten eens weten hoe blij het hem maakt om dat stukje te lopen. En zelfs als je dat zegt, vinden ze het belachelijk. Het hoort niet. Mensen met een beperking kunnen niet dezelfde dingen als ‘normale mensen’. Als mensen zo denken, vraag ik me serieus af wie hier nou de beperking heeft: de kinderen of de gemeenschap. Peru (nog een andere fysio) bracht het ook heel mooi vandaag, wat ik niet goed kan vertalen: “they’re not disabled children, they’re differently abled children”.

Al met al: nee, het is echt geen fysio zoals in Nederland. Ja, ze lopen achter wat betreft materiaal en resources. Maar wat ze doen, werkt. In deze twee weken dat ik hier nu ben, zie ik bij sommige kinderen al vooruitgang. En daar gaat het uiteindelijk allemaal om.

Al twee weken in Nepal

Lekker cliché, maar wat gaat de tijd snel! Het is nu zaterdagavond, en twee weken geleden zat ik op stoel 29K op weg naar Kathmandu. Inmiddels heb ik al zoveel gezien, gedaan en geleerd. Ik heb een mental breakdown gehad en heb een van de beste tijden ooit gehad. Ik heb 4 nieuwe hele toffe meiden leren kennen waar ik gelukkig alles mee kan delen, terwijl ik eerst heel stoer zei alles wel alleen aan te kunnen. En het belangrijkste van al: ik heb geen moment, niet eens voor een seconde, spijt gehad van deze reis.

De mental breakdown op woensdag heeft alles wel even op een rijtje gezet. Vanwege een staffmeeting vroeg Krishna of het oké was dat Iris en ik even alleen met de kinderen konden zijn. Oké, wel spannend, maar opzich wel prima. Dat ging dus niet zo goed. Alle kinderen werden druk en wilden allemaal tegelijk aandacht. De een stopte lego in zijn mond, de ander moest per se hulp met een puzzel die ze prima zelf kon, er werd met rolstoelen geracet, ik had het gewoon niet meer. Iris was echt top en hielp superveel kinderen tegelijk en hoe graag ik wilde helpen, het lukte gewoon niet. Het was allemaal even teveel. Ik kreeg buikpijn met krampen, waardoor ik weer bang was dat ik buikgriep had waarvan Mikal al een week uit de running was. De kinderen zagen dat natuurlijk, want ze hebben alles door, en kwamen me troosten. Maar wat zeg je dan? Dat alles je teveel is? Dat je je al hun zorgen zo aantrekt? Dat begrijpen ze toch niet. Dan maar iets wat ook niet gelogen is: dat je je familie mist. Zo lief, ‘miss don’t cry, it’s okay, we’re all family now’. Toen ging ik dus stiekem nog harder huilen.
Toen de didies terug kwamen, zagen ze dat het niet ging en mocht ik gaan. Gelukkig kwam ik Mikal tegen op de trap en kon ik even lekker uithuilen. Krishna kwam ook kijken wat er was en nam ons met Merle en Iris mee om even ergens koffie te drinken. Daarna ben ik nog met Merle en Iris gewoon lekker Bhaktapur in geweest en even helemaal nergens aan gedacht.

Alles was gewoon teveel en de druk die er die middag op me af kwam was de druppel. Er is hier gewoon geen enkel moment dat je even een stapje terug kan doen. Bij een gastgezin verblijven is echt geweldig en het voelt zelfs een klein beetje als een derde thuis, maar je dompelt jezelf continu onder in een cultuur die je niet kent. Ik ga van een kamer met een klamboe naar dhal bat als ontbijt, waarna ik weer een hele dag met gehandicapte kinderen bezig ben, en als avondeten met ze weer dhal bat eet. En bij thuiskomst weer boven een hurk wc mijn behoefte moet doen, en me niet vergeten in te smeren met deet als ik niet lek geprikt wil worden. Eerlijk waar, alles is echt geweldig, maar de combinatie werd me even teveel. Het heeft me even de ogen opengedaan en ik voel me een stuk beter. Ik heb zelfs geen probleem meer met de wc (of beter gezegd, het gebrek eraan). Ik zit weer lekker in mijn vel, en hoewel een weekendje Kathmandu in een goed hotel me goed doet, vind ik het ook geweldig om morgen weer aan de slag te gaan met de kids.

En er zijn ook zoveel goede dingen hier! Ik word hier gewoon geheeld van mijn angst voor motors en oversteken over drukke wegen. Ik stond vandaag zelfs als eerste aan de andere kant van een drukke straat terwijl de rest nog stond te wachten. Als je ooit met mij hebt moeten oversteken, weet je wat een prestatie dat is! Ik maak mijn eigen keuzes en ga niet zomaar mee met plannen van anderen als ik dat niet wil. En ik ga hier al 2 weken zonder een grammetje makeup over straat, heeeeeeerlijk!

Zoals ik bij de vorige post al zei, er zijn mindere dingen waar ik maar gewoon van moet leren, maar ook zeker van de leuke dingen genieten. Als dat nog niet duidelijk was uit de berichtjes: ik heb een geweldige tijd hier.

On- en Off-days

Soms heb je van die on- en off-days. Off-days wanneer alles misgaat en dan ook echt alles tegen zit, en on-days wanneer alles mee zit, en je zelfs van tegenvallers het goede in kan zien. Maandag was helemaal off, dinsdag was driedubbel on. Ik begin met de tegenvaller, dan kan ik tenminste positief eindigen (en das wel zo leuk). Bereid je voor op een lange blog!

Maandag begon al lekker, want ik moest om 6:30 beginnen en toen ik aan kwam, was de poort nog dicht. Via de zij ingang maar naar binnen, en het eerste half uur alleen thee drinken. Daarna met de kinderen wandelen, maar omdat het regent doen we dat binnen. En dat past gewoon niet. Drie miljoen keer botsing en kinderen op de grond.
Als ik om 6:30 begin, zegt mijn schema dat ik om 10:30 klaar ben en om 16:00 weer begin. Dus om 10:25 vraag ik maar een hoe het zit. Schema geldt nog niet want het is nog holiday. Fijn is dat. Ik mag toch gaan omdat ik al had afgesproken met Mikal en Messehm, maar mijn vertrouwen in het schema is weg.
Als we ‘s middags terugkomen, hangt er een bepaald sfeertje wat niet helemaal top is. Kinderen jengelen, de didies zijn chagrijnig en we worden overladen met geschreeuw. Later zitten Mikal en ik memory te spelen met wat kinderen, als we ineens zien dat een van de kinderen de fysio ruimte ingedragen wordt en de deur wordt dichtgedaan als de didies weer buiten zijn. Blijkt dus dat hij voor straf apart wordt gezet omdat hij in zijn broek had gepoept. Side note: het kind kan niet lopen en komt in zijn rolstoel ook amper vooruit. Hoe kun je zo’n kindje dat überhaupt kwalijk nemen, ik snap dat echt niet.
Vervolgens draaien we mee met de avond dienst en wordt er ons ineens vanalles opgedragen. Heel eerlijk: ik ging er echt weg met een rot gevoel en had schrik voor de volgende dag.

En toen kwam dinsdag. ‘s ochtends begonnen met dezelfde jongen die gisteren dus apart was gezet, dus ik was vastberaden om hem een leuke tijd te geven als het vaste personeel dat niet deed. Rolstoeltraining. Ik kon me nuttig maken, hooray! Zij gaan achter hem staan en zeggen dat hij ergens heen moet rollen, terwijl je veel beter zelf voor hem kunt gaan staan/zitten/lopen, hem daardoor aan kan kijken en aan kan moedigen. Leuk dat ie het vond! Ik ben er een uur mee bezig geweest en geen een keer heeft ie gevraagd of we konden stoppen, wat ie normaal wel doet.
Daarna gingen we op ‘outing’, dan gaan ze met de kinderen Bhaktapur in. Wat is dat leuk! Oh man ik heb zo genoten, de kinderen kijken hun ogen uit en zijn zo blij om buiten te zijn. Kei hard rennen, hard vallen, en gewoon nog harder schaterlachen erom. Echt, kunnen we niet iedere dag op outing?
‘s middags gewoon de normale fysio en dat ging wel prima. De fysio vertelde me het verhaal van het jongetje met het klompvoetje omdat ik naar zijn behandelplan vroeg, en het brak echt mijn hart. Het beste voor hem zou zijn om zijn voetje te amputeren, omdat hij nu helemaal scheef loopt. De dokter wil ook amputeren, maar kan niets zonder handtekening van zijn ouders. En die boeit het gewook niks meer en doen er niets aan. En daarmee kan dus niemand iets en gaat hij steeds schever lopen. Ik werd er gewoon stil van en weet nu nog steeds niet hoe ik er op moet reageren, afgezien van vol ongeloof. Het is zo’n lief jongetje, zo lekker druk en heeft niet onterecht de bijnaam ‘monkey boy’. Hoe kun je je zoontje zo aan zijn lot overlaten…
Er is vandaag ook nog een jongen terug gekomen van holiday, en hij is zo ontzettend lief. Hij kwam meteen op me af om zich voor te stellen en toen ik hem later wilde helpen met zijn veters, wilde hij het zelf doen maar wel alles van me weten. Hoe oud ik was, of ik broers of zussen had, hoe die heet, hoe mijn ouders heten (voor het eerst iemand die meer moeite heeft met Henri uitspreken dan Thecla!), ga maar door. Hij vond het helemaal geweldig dat ik een zusje heb die even oud is als hij, 16 dus, en ging helemaal stuk toen hij erachter kwam dat onze verjaardagen maar 4 dagen verschillen. Kun je nagaan, ik ken hem net een half uur!
Toen hij later fysio kreeg, trok ik het even niet meer. Het besef dat hij gewoon even oud is als Natasja, kwam gewoon even binnen. Hij kan amper lopen, doet 10 minuten over een schoen strikken maar heeft een wilskracht, daar zeg je u tegen. Het is gewoon zo raar dat ik met mijn zusje duizenden kilometers verderop kan appen over haar nieuwe bijbaantje, terwijl deze jongen al blij is als hij zijn schoen heeft gestrikt.

De kers op de taart vandaag was toch wel het succes van de wegwerpcamera (zie je wel papa, toch een goed idee!). Het leek mij leuk om de kinderen fotos te laten maken omdat ik dat zelf ook zo leuk vind, maar ik ben toch iets te voorzichtig om mijn camera zomaar aan een kind te geven dat steeds valt. Lang leve wegwerpcameras! Hilarisch, maken ze een foto, willen ze op de achterkant de foto zien! Hoezo, Nepal aan het verwesteren? En maar rondrennen met die camera, heerlijk. De eerste is al vol, maar gelukkig heb ik er nog twee bij. Morgen eens zoeken of ik ze hier ergens kan laten ontwikkelen.

Eigenlijk hoefde ik de avondshift niet te doen, maar omdat Mikal zich weer niet lekker voelde, heb ik hem maar voor haar overgenomen. Alle kinderen naar bed doen en daarbij braces en splints aan doen past nog best oké bij fysio, en hoewel ik het echt niet dagelijks wil doen, vond ik het best leuk.

Dus al met al was dinsdag echt een top dag, helemaal in vergelijking met maandag. Ik zeg: kom maar op, woensdag!

On- en Off-days

Soms heb je van die on- en off-days. Off-days wanneer alles misgaat en dan ook echt alles tegen zit, en on-days wanneer alles mee zit, en je zelfs van tegenvallers het goede in kan zien. Maandag was helemaal off, dinsdag was driedubbel on. Ik begin met de tegenvaller, dan kan ik tenminste positief eindigen (en das wel zo leuk). Bereid je voor op een lange blog!

Maandag begon al lekker, want ik moest om 6:30 beginnen en toen ik aan kwam, was de poort nog dicht. Via de zij ingang maar naar binnen, en het eerste half uur alleen thee drinken. Daarna met de kinderen wandelen, maar omdat het regent doen we dat binnen. En dat past gewoon niet. Drie miljoen keer botsing en kinderen op de grond.
Als ik om 6:30 begin, zegt mijn schema dat ik om 10:30 klaar ben en om 16:00 weer begin. Dus om 10:25 vraag ik maar een hoe het zit. Schema geldt nog niet want het is nog holiday. Fijn is dat. Ik mag toch gaan omdat ik al had afgesproken met Mikal en Messehm, maar mijn vertrouwen in het schema is weg.
Als we ‘s middags terugkomen, hangt er een bepaald sfeertje wat niet helemaal top is. Kinderen jengelen, de didies zijn chagrijnig en we worden overladen met geschreeuw. Later zitten Mikal en ik memory te spelen met wat kinderen, als we ineens zien dat een van de kinderen de fysio ruimte ingedragen wordt en de deur wordt dichtgedaan als de didies weer buiten zijn. Blijkt dus dat hij voor straf apart wordt gezet omdat hij in zijn broek had gepoept. Side note: het kind kan niet lopen en komt in zijn rolstoel ook amper vooruit. Hoe kun je zo’n kindje dat überhaupt kwalijk nemen, ik snap dat echt niet.
Vervolgens draaien we mee met de avond dienst en wordt er ons ineens vanalles opgedragen. Heel eerlijk: ik ging er echt weg met een rot gevoel en had schrik voor de volgende dag.

En toen kwam dinsdag. ‘s ochtends begonnen met dezelfde jongen die gisteren dus apart was gezet, dus ik was vastberaden om hem een leuke tijd te geven als het vaste personeel dat niet deed. Rolstoeltraining. Ik kon me nuttig maken, hooray! Zij gaan achter hem staan en zeggen dat hij ergens heen moet rollen, terwijl je veel beter zelf voor hem kunt gaan staan/zitten/lopen, hem daardoor aan kan kijken en aan kan moedigen. Leuk dat ie het vond! Ik ben er een uur mee bezig geweest en geen een keer heeft ie gevraagd of we konden stoppen, wat ie normaal wel doet.
Daarna gingen we op ‘outing’, dan gaan ze met de kinderen Bhaktapur in. Wat is dat leuk! Oh man ik heb zo genoten, de kinderen kijken hun ogen uit en zijn zo blij om buiten te zijn. Kei hard rennen, hard vallen, en gewoon nog harder schaterlachen erom. Echt, kunnen we niet iedere dag op outing?
‘s middags gewoon de normale fysio en dat ging wel prima. De fysio vertelde me het verhaal van het jongetje met het klompvoetje omdat ik naar zijn behandelplan vroeg, en het brak echt mijn hart. Het beste voor hem zou zijn om zijn voetje te amputeren, omdat hij nu helemaal scheef loopt. De dokter wil ook amputeren, maar kan niets zonder handtekening van zijn ouders. En die boeit het gewook niks meer en doen er niets aan. En daarmee kan dus niemand iets en gaat hij steeds schever lopen. Ik werd er gewoon stil van en weet nu nog steeds niet hoe ik er op moet reageren, afgezien van vol ongeloof. Het is zo’n lief jongetje, zo lekker druk en heeft niet onterecht de bijnaam ‘monkey boy’. Hoe kun je je zoontje zo aan zijn lot overlaten…
Er is vandaag ook nog een jongen terug gekomen van holiday, en hij is zo ontzettend lief. Hij kwam meteen op me af om zich voor te stellen en toen ik hem later wilde helpen met zijn veters, wilde hij het zelf doen maar wel alles van me weten. Hoe oud ik was, of ik broers of zussen had, hoe die heet, hoe mijn ouders heten (voor het eerst iemand die meer moeite heeft met Henri uitspreken dan Thecla!), ga maar door. Hij vond het helemaal geweldig dat ik een zusje heb die even oud is als hij, 16 dus, en ging helemaal stuk toen hij erachter kwam dat onze verjaardagen maar 4 dagen verschillen. Kun je nagaan, ik ken hem net een half uur!
Toen hij later fysio kreeg, trok ik het even niet meer. Het besef dat hij gewoon even oud is als Natasja, kwam gewoon even binnen. Hij kan amper lopen, doet 10 minuten over een schoen strikken maar heeft een wilskracht, daar zeg je u tegen. Het is gewoon zo raar dat ik met mijn zusje duizenden kilometers verderop kan appen over haar nieuwe bijbaantje, terwijl deze jongen al blij is als hij zijn schoen heeft gestrikt.

De kers op de taart vandaag was toch wel het succes van de wegwerpcamera (zie je wel papa, toch een goed idee!). Het leek mij leuk om de kinderen fotos te laten maken omdat ik dat zelf ook zo leuk vind, maar ik ben toch iets te voorzichtig om mijn camera zomaar aan een kind te geven dat steeds valt. Lang leve wegwerpcameras! Hilarisch, maken ze een foto, willen ze op de achterkant de foto zien! Hoezo, Nepal aan het verwesteren? En maar rondrennen met die camera, heerlijk. De eerste is al vol, maar gelukkig heb ik er nog twee bij. Morgen eens zoeken of ik ze hier ergens kan laten ontwikkelen.

Eigenlijk hoefde ik de avondshift niet te doen, maar omdat Mikal zich weer niet lekker voelde, heb ik hem maar voor haar overgenomen. Alle kinderen naar bed doen en daarbij braces en splints aan doen past nog best oké bij fysio, en hoewel ik het echt niet dagelijks wil doen, vond ik het best leuk.

Dus al met al was dinsdag echt een top dag, helemaal in vergelijking met maandag. Ik zeg: kom maar op, woensdag!