Soms heb je van die on- en off-days. Off-days wanneer alles misgaat en dan ook echt alles tegen zit, en on-days wanneer alles mee zit, en je zelfs van tegenvallers het goede in kan zien. Maandag was helemaal off, dinsdag was driedubbel on. Ik begin met de tegenvaller, dan kan ik tenminste positief eindigen (en das wel zo leuk). Bereid je voor op een lange blog!
Maandag begon al lekker, want ik moest om 6:30 beginnen en toen ik aan kwam, was de poort nog dicht. Via de zij ingang maar naar binnen, en het eerste half uur alleen thee drinken. Daarna met de kinderen wandelen, maar omdat het regent doen we dat binnen. En dat past gewoon niet. Drie miljoen keer botsing en kinderen op de grond.
Als ik om 6:30 begin, zegt mijn schema dat ik om 10:30 klaar ben en om 16:00 weer begin. Dus om 10:25 vraag ik maar een hoe het zit. Schema geldt nog niet want het is nog holiday. Fijn is dat. Ik mag toch gaan omdat ik al had afgesproken met Mikal en Messehm, maar mijn vertrouwen in het schema is weg.
Als we ‘s middags terugkomen, hangt er een bepaald sfeertje wat niet helemaal top is. Kinderen jengelen, de didies zijn chagrijnig en we worden overladen met geschreeuw. Later zitten Mikal en ik memory te spelen met wat kinderen, als we ineens zien dat een van de kinderen de fysio ruimte ingedragen wordt en de deur wordt dichtgedaan als de didies weer buiten zijn. Blijkt dus dat hij voor straf apart wordt gezet omdat hij in zijn broek had gepoept. Side note: het kind kan niet lopen en komt in zijn rolstoel ook amper vooruit. Hoe kun je zo’n kindje dat überhaupt kwalijk nemen, ik snap dat echt niet.
Vervolgens draaien we mee met de avond dienst en wordt er ons ineens vanalles opgedragen. Heel eerlijk: ik ging er echt weg met een rot gevoel en had schrik voor de volgende dag.
En toen kwam dinsdag. ‘s ochtends begonnen met dezelfde jongen die gisteren dus apart was gezet, dus ik was vastberaden om hem een leuke tijd te geven als het vaste personeel dat niet deed. Rolstoeltraining. Ik kon me nuttig maken, hooray! Zij gaan achter hem staan en zeggen dat hij ergens heen moet rollen, terwijl je veel beter zelf voor hem kunt gaan staan/zitten/lopen, hem daardoor aan kan kijken en aan kan moedigen. Leuk dat ie het vond! Ik ben er een uur mee bezig geweest en geen een keer heeft ie gevraagd of we konden stoppen, wat ie normaal wel doet.
Daarna gingen we op ‘outing’, dan gaan ze met de kinderen Bhaktapur in. Wat is dat leuk! Oh man ik heb zo genoten, de kinderen kijken hun ogen uit en zijn zo blij om buiten te zijn. Kei hard rennen, hard vallen, en gewoon nog harder schaterlachen erom. Echt, kunnen we niet iedere dag op outing?
‘s middags gewoon de normale fysio en dat ging wel prima. De fysio vertelde me het verhaal van het jongetje met het klompvoetje omdat ik naar zijn behandelplan vroeg, en het brak echt mijn hart. Het beste voor hem zou zijn om zijn voetje te amputeren, omdat hij nu helemaal scheef loopt. De dokter wil ook amputeren, maar kan niets zonder handtekening van zijn ouders. En die boeit het gewook niks meer en doen er niets aan. En daarmee kan dus niemand iets en gaat hij steeds schever lopen. Ik werd er gewoon stil van en weet nu nog steeds niet hoe ik er op moet reageren, afgezien van vol ongeloof. Het is zo’n lief jongetje, zo lekker druk en heeft niet onterecht de bijnaam ‘monkey boy’. Hoe kun je je zoontje zo aan zijn lot overlaten…
Er is vandaag ook nog een jongen terug gekomen van holiday, en hij is zo ontzettend lief. Hij kwam meteen op me af om zich voor te stellen en toen ik hem later wilde helpen met zijn veters, wilde hij het zelf doen maar wel alles van me weten. Hoe oud ik was, of ik broers of zussen had, hoe die heet, hoe mijn ouders heten (voor het eerst iemand die meer moeite heeft met Henri uitspreken dan Thecla!), ga maar door. Hij vond het helemaal geweldig dat ik een zusje heb die even oud is als hij, 16 dus, en ging helemaal stuk toen hij erachter kwam dat onze verjaardagen maar 4 dagen verschillen. Kun je nagaan, ik ken hem net een half uur!
Toen hij later fysio kreeg, trok ik het even niet meer. Het besef dat hij gewoon even oud is als Natasja, kwam gewoon even binnen. Hij kan amper lopen, doet 10 minuten over een schoen strikken maar heeft een wilskracht, daar zeg je u tegen. Het is gewoon zo raar dat ik met mijn zusje duizenden kilometers verderop kan appen over haar nieuwe bijbaantje, terwijl deze jongen al blij is als hij zijn schoen heeft gestrikt.
De kers op de taart vandaag was toch wel het succes van de wegwerpcamera (zie je wel papa, toch een goed idee!). Het leek mij leuk om de kinderen fotos te laten maken omdat ik dat zelf ook zo leuk vind, maar ik ben toch iets te voorzichtig om mijn camera zomaar aan een kind te geven dat steeds valt. Lang leve wegwerpcameras! Hilarisch, maken ze een foto, willen ze op de achterkant de foto zien! Hoezo, Nepal aan het verwesteren? En maar rondrennen met die camera, heerlijk. De eerste is al vol, maar gelukkig heb ik er nog twee bij. Morgen eens zoeken of ik ze hier ergens kan laten ontwikkelen.
Eigenlijk hoefde ik de avondshift niet te doen, maar omdat Mikal zich weer niet lekker voelde, heb ik hem maar voor haar overgenomen. Alle kinderen naar bed doen en daarbij braces en splints aan doen past nog best oké bij fysio, en hoewel ik het echt niet dagelijks wil doen, vond ik het best leuk.
Dus al met al was dinsdag echt een top dag, helemaal in vergelijking met maandag. Ik zeg: kom maar op, woensdag!